Ο ΚΥΚΛΟΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ ΜΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΤΕΣ ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΑ ΣΤΙΣ 5 ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ. ΦΕΤΙΝΟ ΘΕΜΑ: "ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ".
ΤΟ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ ΜΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΚΑΘΕ ΣΑΒΒΑΤΟ ΣΤΙΣ 12.00 -13.00, ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΚΑΙ ΛΥΚΕΙΟΥ ΚΑΘΕ ΣΑΒΒΑΤΟ ΣΤΙΣ 13.00 -14.00.

Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2015

Αρχίζοντας την πορεία προς το Πάσχα


Αρχίζοντας την πορεία προς το Πάσχα
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Κάθε φορά που βρισκόμαστε, ως μέλη της Εκκλησίας, σ’ αυτή την κοινή πορεία, που η περίοδος του Τριωδίου και πιο συγκεκριμένα η Μεγάλη Σαρακοστή μας καλεί, μου φαίνεται πως μας περιμένει δυσκολία μεγάλη. Η νηστεία και οι ακολουθίες φαντάζουν εμπόδια, που οι δυνάμεις μας δεν θα αντέξουν.
Όμως γρήγορα ανακαλύπτουμε πως πίσω από τον πειρασμό αυτό ξεπροβάλλει μια γλυκύτητα, μια βαθειά ανάπαυση. Νιώθουμε πως η πορεία αυτή προχωρά πιο εύκολα απ’ ό,τι περιμέναμε και πως την απολαμβάνουμε. Γιατί, τόσο η νηστεία όσο και οι πολλές ακολουθίες, δεν γίνονται βάρη αλλά δυνατότητες που ευκολύνουν την πορεία και τη χαροποιούν.
Ό,τι και να πει κανείς για θέματα εμπειρικά, δεν θα καταφέρει να εξηγήσει τελείως, αν ο άλλος δεν τα ζήσει. Το «γεύσασθε και ίδετε» της Αγίας Γραφής είναι αλήθεια! Έτσι και η Σαρακοστή ως πορεία, κατανοείται, όταν νηστέψουμε κι όταν συμμετέχουμε, ανάλογα με τις συνθήκες που ζει ο καθένας, στα Μεγάλα Απόδειπνα, στις Προηγιασμένες, στους Χαιρετισμούς, στις Λειτουργίες. Τότε συν-πορευόμαστε με τους άλλους και η συν-πόρευση προκαλεί δύναμη, χαρά, αίσθηση κοινής πνευματικής ζωής που είναι Βασιλεία Θεού.
Ασφαλώς η κάθε πορεία έχει τις δυσκολίες και τους πειρασμούς της. Γι’ αυτό χρειάζεται η γνώση και η πείρα όσων τη βάδισαν. Οι Άγιοι Πατέρες και όσοι χριστιανοί έζησαν με συνέπεια τη Μ. Σαρακοστή μας προειδοποιούν ότι ο διάβολος πολεμά ύπουλα και με μαεστρία αυτούς που προσπαθούν να νηστέψουν, ν’ αγωνιστούν, να πορευτούν «το στάδιο των αρετών». Η επιμονή όμως, η υπακοή και η ταπείνωση, μαζί με την καρδιακή προσευχή, θα συνθλίψουν τις παγίδες του και τότε θα φτάσουμε με χαρά στην ολόφωτη νύκτα του Πάσχα.
Είναι αλήθεια ότι οι συνθήκες ζωής μας σήμερα δεν βοηθούν στην ηρεμία, στη σιωπή, στην αυτοσυγκέντρωση. Κάτι που στο παρελθόν ήταν δεδομένο, σήμερα θα πρέπει να το παλεύεις για να το έχεις. Ίσως είναι απαραίτητο να συνειδητοποιήσουμε πως η άσκηση της εποχής μας συνίσταται στην προσπάθεια να μαζέψουμε το νου που διασκορπίζεται σε πολλές υποθέσεις· να σιωπήσουμε από τις περιττές και άσκοπες κουβέντες στα τηλέφωνα και στις συναντήσεις· να μελετήσουμε την Αγία Γραφή και τα συγγράμματα των Πατέρων – που τα βρίσκουμε εύκολα – φιλοσοφώντας κάποιες φορές τα γραφόμενα.
Η Εκκλησία δεν ζητά να κάνουμε τα ακατόρθωτο. Ζητά να γίνει αυτό που μπορεί ο καθένας, καταθέτοντας έτσι τη θέληση και την επιθυμία του να ζήσει τη ζωή του Χριστού. Οι όποιοι πειρασμοί θα φύγουν όπως τα σύννεφα που κρύβουν τον ήλιο. Σημασία έχει ο ήλιος. Ας μην τονίζουμε τις όποιες δυσκολίες, μένοντας σ’ αυτές χωρίς να βαδίζουμε με θάρρος.
Στο τέλος της πορείας, όσο κουραστική και να είναι, βρίσκεται η εμπειρία της Αναστάσεως, που καμιά δυσκολία και κανένας πειρασμός δεν μπορεί να καλύψει τη χαρά της.
Ο Χριστός έφτασε στην Ανάσταση με αίμα και δάκρυ, με πόνο ψυχικό και σωματικό, μέσα από το Σταυρό και τον Τάφο. Η δική μας πορεία προς την Ανάστασή Του δεν έχει τις δυσκολίες Του. Ας πορευτούμε λοιπόν με μετάνοια, σταδιακά και σταθερά, μαζί με τους αδελφούς μας, την πορεία της Μ. Σαρακοστής για να φτάσουμε στην «εορτή των εορτών», στο Πάσχα του Κυρίου και το δικό μας.
http://isagiastriados.com

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2015

Προσευχή και Ησυχία

Προσευχή και Ησυχία
Μητροπολίτη Ιλαρίωνα Αλφέγιεφ
Η εμπειρία της σιωπής είναι απαραίτητη σε κάθε άνθρωπο που θέλει να μάθει την ευχή. Δεν είναι υποχρεωτικό να φύγει στην έρημο ώστε να την αποκτήσει. Όμως είναι απαραίτητο να αφιερώσουμε κάποια λεπτά κατά τη διάρκεια κάθε μέρας, στα οποία να μπορούμε να αποσπαστούμε από όλες τις δουλειές, να μπούμε στο δωμάτιο και «αφού κλείσεις την πόρτα, προσευχήθου στον Πατέρα σου, ο Οποίος βλέπει τις κρυφές πράξεις». (Ματθ. 6:6). Ο συνήθης πειρασμός και η απάτη στη ζωή μας συνίσταται στο ότι είμαστε πάντα απασχολημένοι, πάντα βιαζόμαστε να προλάβουμε κάτι πολύ σημαντικό και μας φαίνεται ότι, αν ξοδέψουμε χρόνο στην προσευχή, ακριβώς αυτές τις πιο σημαντικές δουλειές δεν θα προλάβουμε να τις κάνουμε. Όμως είναι αποδεδειγμένο εκ πείρας ότι η μισή ή η μία ώρα που «ξοδεύουμε» στην προσευχή ποτέ δεν επηρεάζει την πορεία των συνηθισμένων εργασιών με τέτοιο καταστροφικό τρόπο, όπως μας φαίνεται όταν σκοπεύουμε να προσευχηθούμε. Αντίστροφα, η συνήθεια της προσευχής διδάσκει τον άνθρωπο να συγκεντρώνεται γρήγορα, τον απαλλάσσει από τη διάσπαση, πειθαρχεί τον νου και ως αποτέλεσμα σε τελευταία ανάλυση ο χρόνος κερδίζεται.
Όλες οι δυστυχίες των ανθρώπων προέρχονται από το ότι δεν μπορούν να παραμείνουν σε ησυχία στο προσωπικό τους δωμάτιο, έλεγε ο Πασκάλ. Η απουσία επιθυμίας μόνωσης και σιωπής είναι η ασθένεια του σύγχρονου ανθρώπου. Πολλοί ακόμη φοβούνται την ησυχία, φοβούνται τη μοναξιά και τον ελεύθερο χρόνο γιατί δεν έχουν με τι να γεμίσουν το κενό: τους χρειάζονται λόγια, εντυπώσεις, τους χρειάζεται να είναι απασχολημένοι και να βιάζονται πάντα ώστε να δημιουργείται η αυταπάτη της θυελλώδους και γεμάτης ζωής. Όμως η ζωή με τον Θεό αρχίζει, αφού τα λόγια και οι λογισμοί σωπαίνουν, αφού τα επίγεια έργα πάνε σε δεύτερη μοίρα και στην ψυχή του ανθρώπου ελευθερωθεί μέρος, το οποίο μπορεί να αναπληρώσει ο Θεός.
Οι άγιοι Πατέρες συχνά γράφουν ότι η ευχή που γεννιέται από τη σιωπή πρέπει να είναι απλή και όχι φλύαρη. Η κατάσταση του προσευχόμενου παραβάλλεται με την κατάσταση του παιδιού που μιλά με τον πατέρα του: «Μην επιτηδεύεσαι τα λόγια της προσευχής σου. Διότι πολλές φορές τα απλά και ανεπιτήδευτα ψελλίσματα των μικρών παιδιών ευχαρίστησαν και ικανοποίησαν τον ουράνιο Πατέρα τους. Μη ζητείς να λες πολλά στην προσευχή σου, για να διασκορπιστεί ο νους σου, αναζητώντας λόγια. Ένας λόγος του τελώνη εξιλέωσε τον Θεό και ένας λόγος πίστεως έσωσε τον ληστή. Η πολυλογία στην προσευχή πολλές φορές δημιούργησε στον νου φαντασίες και διάχυση, ενώ αντιθέτως η μονολογία συγκεντρώνει τον νου» (Ιωάννης της Κλίμακος). Η παιδική πίστη πρέπει να συνδυάζεται με αίσθημα βαθιάς ταπείνωσης: περπάτα με απλότητα την οδό της ζωής σου και μή γίνεσαι σοφός ενώπιον του Θεού. καθότι τη μεν απλότητα ακολουθεί η πίστη, τη δε λεπτότητα της γνώσεως και την αναστροφή των λογισμών σου ακολουθεί η υψηλοφροσύνη, διά της οποία; βρίσκεται μακριά από τον Θεό. Όταν παρασταθείς σε προσευχή ενώπιον του Θεού, τόσο οφείλεις να ταπεινώνεις τον εαυτό σου διά του λογισμού σου, ώστε να θεωρείς τον εαυτό σου μυρμήγκι, ως ερπετό της γης, ως βδέλλα και ως παιδί που τραυλίζει και μην πεις μπροστά του κάτι με λεπτή γνώση αλλά πλησίασε Τον με φρόνημα μικρού παιδιού και στάσου ενώπιον Του έτσι, ώστε να αξιωθείς της πατρικής εκείνης προνοίας την οποία δείχνουν οι πατέρες στα πολύ μικρά παιδιά τους» (Ισαάκ οΣύρος). Η προσευχή, η σιωπή, η ταπείνωση και η μετάνοια κατά τον όσιο Ισαάκ είναι συνδεδεμένες άρρηκτα: «Όποιος αγαπά την διά της προσεχής συνομιλία με το Χριστό, αυτός αγαπά τη μοναξιά, όποιος όμως αγαπά να βρίσκεται μαζι με πολλούς ανθρώπους, αυτός είναι φίλος αυτού του κόσμου. Εάν αγαπάς τη μετάνοια αγάπησε και την ησυχία».
http://isagiastriados.com/2012-02-29-11-12-55.html

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2015

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΕΡΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ 2015

ΕΝΟΡΙΑ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΣΑΡΟΚΚΟΥ
ΩΡΟΛΟΓΙΟΝ
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΕΡΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ
2015


ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ
ΕΝΑΡΞΙΣ
ΟΡΘΡΟΣ ΚΑΙ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
ΠΡΩΙ                          7.45
Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΑΒΒΑΤΟΥ
ΠΡΩΙ                          8.15
ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΣΑΒΒΑΤΟΥ
                 ΑΠΟΓΕΥΜΑ             5.30
ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟΣ
                   ΑΠΟΓΕΥΜΑ              6.00
ΜΕΓΑ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ
ΑΠΟΓΕΥΜΑ             6.00
ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ
ΑΠΟΓΕΥΜΑ             6.30
ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ
ΑΠΟΓΕΥΜΑ             6.30
ΜΕΓΑΣ ΚΑΝΩΝ
ΑΠΟΓΕΥΜΑ              6.30
ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΗ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
(ΤΕΤΑΡΤΗ-ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ)
ΠΡΩΙ                           8.00
ΑΠΟΓΕΥΜΑ                6.00


ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ

Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2015

Κυριακή της Απόκρεω



Κυριακή της Απόκρεω



ΑΓΑΠΗ ΝΑΙ· ΑΛΛΑ ΠΟΙΑ ΑΓΑΠΗ;

«φ' σον ποιήσατε ν τούτων τν δελφν μου τν λαχίστων, μο ποιήσατε»
(Ματθ. κε' 40).
1. Η σημερινή ευαγγελική περικοπή έρχεται να μας υπενθυμίσει μια μεγάλη αλήθεια. Την περασμένη Κυριακή μίλησε το ιερό Ευαγγέλιο για την αγαθότη­τα του Θεού- Πατέρα, που περιμένει το πλάσμα του να επιστρέψει. Αυτό όμως δεν πρέπει να μας κάμει να ξεχάσουμε και την δικαιοσύνη Του. Ο Θεός δεν είναι μονάχα στοργικός Πατέρας. Είναι και δίκαιος Κριτής. «Οτε λεος ατο κριτος, οτε κρίσης νελεήμων» λέγει ο Μ. Βασίλειος. Θα κρίνει τον Κόσμο, μας λέγει το Ευαγγέλιο, και μάλιστα όχι αυθαίρετα, αλλά σύμφωνα με τα έργα μας. Μας φέρνει, λοιπόν, η σημερινή περικοπή ενώπιον του γεγονότος της κρίσε­ως. Και λέμε «γεγονότος», γιατί η παγκόσμια κρίση αποτελεί για την πίστη μας εσχατολογική βεβαιότητα και πραγματικότητα, που ομολογείται σ' αυτό το Σύμ­βολο μας ως εκκλησιαστική πίστη: «Και πάλιν ρχόμενον κρναι ζντας καί νεκρούς...».
Καλούμεθα, λοιπόν, σήμερα να συνειδητοποιή­σουμε τρία πράγματα. Πρώτον, ότι Κριτής μας θα είναι ο Ι. Χριστός, ως Θεός. Σωτήρ ο Χριστός αλλά και Κριτής. Αν την πρώτη φορά ήλθε ταπεινός στη γη, «να σώσ τόν κόσμον», τώρα θα έλθει «ν τ δόξ ατο», ίνα κρίνη τον κόσμον. Αυτός που έγινε για μας «κατάρα» πάνω στον Σταυρό, έχει κάθε δικαίωμα να μας κρίνει, αν αφήσαμε να μείνει μέσα μας και στην κοινωνία μας ανενέργητη η θυσία Του. Δεύτε­ρον θα κρίνει όχι μόνο τούς Χριστιανούς, ούτε μόνο τούς εθνικούς, όπως πίστευαν οι Εβραίοι για την κρί­ση του Θεού. Θα κρίνει όλους τούς ανθρώπους, χρι­στιανούς και μη, πιστούς και απίστους. Τρίτον βάση της κρίσεως, το κριτήριο, θα είναι η αγάπη. Η στάση μας δηλαδή απέναντι στους συνανθρώπους μας. Καθο­λική - παγκόσμια η κρίση, καθολικό - παγκόσμιο και το κριτήριο. Ο παγκόσμιος νόμος της ανθρωπιάς, στον όποιο συναντώνται όλοι, χριστιανοί και μη. Και όσοι εγνώρισαν τον Χριστό και όσοι δεν μπόρεσαν να τον γνωρίσουν και γι' αυτό έμειναν μακριά από το Ευαγγέλιό Του. Στο νόμο αυτό, δεν υπάρχει χώρος για προφάσεις και δικαιολογίες. Η πείνα, η δίψα, η γύ­μνια, η αρρώστια, η φυλακή βοούν, δεν μπορούν να μείνουν κρυφά, για να έχει το δικαίωμα να ισχυρισθεί κάποιος πώς δεν τα πρόσεξε... Δεν μπορεί να τ' αγνοή­σει κανείς, χωρίς προηγουμένως να παύσει να έχει συναισθήματα ανθρώπου, αν δεν έχει τελείως «αχρειώσει», εξαθλιώσει, την εικόνα του Θεού μέσα του.
2. Το συγκλονιστικό μεγαλείο και την φρικτότητα της ώρας της Κρίσεως ζωγραφίζουν με υπέροχα χρώ­ματα οι ύμνοι της ημέρας. «, ποία ρα τότε! ταν... τίθωνται θρόνοι καί βίβλοι νοίγωνται, καί πράξεις ­λέγχωνται καί τά κρυπτά το σκότους δημοσιεύον­ται»! Είναι φρικτή και η απλή σκέψη της ώρας της κρίσεως, γιατί όχι μόνο υπενθυμίζει την ανετοιμότητά μας να εμφανισθούμε μπροστά στο βήμα του φοβερού Κριτού, αλλά και διότι αποκαλύπτει την τραγικότητα της ζωής μας, την οποία δαπανάμε μέσα σε έργα μα­ταιότητος, που δεν αντέχουν στο φως της αιωνιότητος. Δεν δικαιούμεθα ενώπιον του κριτού μας για όσα ο κόσμος θεωρεί μεγάλα και σπουδαία: γνώσεις, θέ­σεις, τίτλους, αξιώματα, πλούτο, δόξα. Αυτά όλα είναι δυνατό μάλιστα να οδηγήσουν στην καταδίκη μας.
Κρινόμεθα βάσει της έμπρακτης εφαρμογής της αγά­πης μας. Όχι ως άτομα δηλαδή, αλλά ως μέλη της αν­θρώπινης κοινωνίας. Ο θεός δεν έπλασε άτομα, αυτό­νομα και ανεξάρτητα. Μάς έπλασε, για να γίνουμε πρόσωπα και κοινωνία προσώπων. Και οι μεγαλύτε­ρες αρετές, αν μείνουν απλώς ατομικές, είναι μετοχές χωρίς αντίκρυσμα ενώπιον του Μεγάλου Κριτού. Για­τί δεν βρήκαν την πραγμάτωση τους μέσα στην αν­θρώπινη κοινωνία. Δεν καταξιώθηκαν σε διακονίες. Έτσι λ.χ. η γνώση είναι θεία ευλογία, όταν όμως θηρεύεται για χάρη του συνανθρώπου, για την διακονία του πλησίον. Το ίδιο και η εγκράτεια και η ευλάβεια, και η νηστεία και σύνολη η άσκησή μας. Αν όλα αυ­τά γίνονται για μια ατομική δικαίωση και όχι ως δια­κονία των αδελφών, των πλησίον, μας ελέγχει η φωνή του Θεού: «λεον θέλω κα ο θυσίαν» (Ματ. θ΄ 13)! Αγάπη θέλω και όχι την θρησκευτικότητα, που αποβλέπει στην αυτοέξαρση και την αυτοπροβολή. Πού βλέπει τον τύπο ως πεμπτουσία της ευσέβειας.
3. Ο κόσμος έχει μάθει να εξαγοράζει τα πάντα, ακόμη και τις συνειδήσεις. Στο χώρο όμως της πίστε­ως δεν ισχύει ο νόμος αυτός. Η ατομική ευσέβεια δεν μπορεί να εξασφαλίσει θέση στην βασιλεία του Θεού, αν δεν γίνει πρώτα εκκλησιαστική, αν δεν συνοδεύε­ται δηλαδή από τα έργα της αγάπης. Ο στίβος του χριστιανού είναι και η κοινωνία και όχι μόνο το «ταμιείον». Εις το ταμιείον του καταφεύγει ο Χριστια­νός για τον πνευματικό του ανεφοδιασμό. Ποτέ όμως δεν εξαντλείται η πολιτεία του στο στενό χώρο της α­τομικότητας του. Αν η πνευματικότητα μας είναι ορ­θή, θα οδηγεί σε ανιδιοτελή αγάπη. Ας το ακούσουμε μια για πάντα: Το επιχείρημα των γλυκανάλατων χρι­στιανών της ανευθυνότητος και του «λάθε βιώσας» δεν έχει καμμιά δύναμη: «Κύτταξε την ψυχή σου» δεν σημαίνει τίποτε περισσότερο από δειλία και υποχώ­ρηση, αν δεν συνοδεύεται και από το στίβο: «Πάλευσε για να φτιάξεις τη χριστιανική σου κοινωνία». Διαφορετικά είμασθε κατά λάθος ανάμεσα σε χριστια­νούς. Η θέση μας είναι κάπου στην Άπω Ανατολή, στη νέκρωση του νιρβάνα.
4. Αισθάνομαι όμως την ανάγκη να προλάβω στο σημείο αυτό μια απορία. Αν κρινόμασθε βάσει της έμπρακτης αγάπης μας, τότε που πηγαίνει η πίστη; Ποια σημασία έχει ο υπέρ της πίστεως και της καθαρότητος του δόγματος αγώνας; Αν δεν έχει διαστά­σεις αιώνιες, τότε γιατί να γίνεται;
Κατά την ώρα της κρίσεως η πίστη, και ως αφο­σίωση και ως διδασκαλία, δεν αποκλείεται, όπως πι­στεύουν εν πρώτοις πολλοί. Προϋποτίθεται. Κριτής μας είναι Ο ΧΡΙΣΤΟΣ. Μας σώζει η μας κατακρίνει η συμπεριφορά και στάση μας απέναντι του. Γιατί μας διευκρινίζει ότι στο πρόσωπο Του αναφέρεται κάθε πράξη μας προς τον συνάνθρωπό μας, καλή ή κακή. Ηθικά αδιάφορες πράξεις δεν υπάρχουν. Αν τονίζει σαν κριτήριο την αγάπη, δεν σημαίνει πώς θέλει ν' αποκλείσει την πίστη. Θέλει να προλάβει ακριβώς την καταδίκη της πίστεως εκ μέρους μας σ' ένα σύνολο θεωρητικών αληθειών χωρίς ανταπόκριση και εφαρ­μογή στη ζωή μας. Όπως ο κεκηρυγμένος άθεος και ο συνειδητός αρνητής της πίστεως μεταφράζει την α­θεΐα και απιστία του σε αντίθεα έργα, έτσι και ο πιστός πρέπει να κάμει την πίστη του κινητήρια δύναμη της ζωής του. Γιατί « πίστις χωρς τν ργων» (Ιακ. β΄ 20) της α­γάπης, είναι νεκρά. Δεν αποκλείει, λοιπόν, την πίστη, αφού αυτή είναι η προϋπόθεση του ορθού βίου και της σωτηρίας. Αλλά και κάτι περισσότερο. Όχι μόνο « μή πιστεύσας» (εις τον Χριστό) δεν σώζεται, αλλά και ο μη ορθώς πιστεύσας. Ο Θεός δεν είναι μόνο α­γάπη, είναι και αλήθεια (Ιωαν. ιδ' 6· Α' Ιωαν. δ' 8· δ' 16· ε' 6) και μάλιστα Αυτοαλήθεια. Όποιος προδίδει την αλήθεια προδίδει και την αγάπη. Η αγάπη του Χριστού «συγχαίρει δ τ ληθεί» (Α΄ Κορ. ιγ΄ 6) συζεί δηλαδή και συνευδοκιμεί με την αλήθεια, δεν υπάρχει χωρίς αυ­τήν. Να λοιπόν πώς καταξιώνεται ο αγώνας για την καθαρότητα του δόγματος. Γιατί είναι αγώνας για την αγάπη, είναι η μεγαλύτερη εκκλησιαστική διακονία. Είναι αγώνας πρώτιστα κοινωνικός, γιατί γίνεται χά­ριν του Λαού του Θεού, για να μείνει ανεπηρέαστος α­πό την πλάνη, που είναι πραγματική αυτοκτονία.
Αδελφοί μου!
Όταν ο Χριστός μας ανέφερε την παραβολή της Κρίσεως, οι λόγοι του μπορούσαν να νοηθούν όχι μό­νο σε συνάρτηση προς τούς συγχρόνους του, αλλά και προς όσους έζησαν πριν απ' Αυτόν. Όσοι δεν γνώρισαν τον Χριστό, μπορούν να έχουν λόγους να κριθούν μόνον για την αγάπη τους, μολονότι αγάπη χωρίς πίστη στον Θεό δεν είναι ποτέ δυνατόν να υπάρχει. Όποιος ειλικρινά ασκεί την αγάπη «δέχεται» τον Θεό, έστω και αν τον αγνοεί. Ο άπιστος δεν δύνα­ται να έχει παρά μόνο φαινομενικά αγάπη. Και μόνο εκεί, που υπάρχει βάπτισμα και «άγιο Πνεύμα», είναι δυνατό να υπάρξει «τελεία αγάπη», αγάπη χριστιανι­κή.
Το ζήτημα όμως πρέπει, νομίζω, να τεθεί κατ' άλ­λο τρόπο. Όταν εμείς σήμερα ακούμε την παραβολή, δύο χιλιάδες χρόνια μετά την σάρκωση του Υιού του Θεού, πώς είναι δυνατόν να χωρίσουμε από την αγά­πη μας την (ορθή) πίστη; Το Ευαγγέλιο λέγει καθαρά: «… μ πιστεύων δη κέκριται, τι μ πεπίστευκεν ες τ νομα το μονογενος υο το Θεο» (Ίωαν. γ' 18). Μετά την ένσαρκη δηλαδή οικονομία η κρίση εί­ναι συνέπεια της στάσης κάθε ανθρώπου έναντι του Χρίστου. Κριτήριο μένει η αγάπη. Αγάπη όμως που προϋποθέτει την εις Χριστόν πίστη. Γιατί αυτή είναι η μόνη αληθινή. Αυτή μονάχα δικαιώνει και σώζει...
ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΈΡΟΥ
ΓΕΩΡΓΙΟΥ Δ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ
ΦΩΣ ΕΚ ΦΩΤΟΣ
«Κηρύγματικές σκέψεις στα ευαγγελικά αναγνώσμα
τα»
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"
Θεσσαλονίκη
τηλ. 2310 212659 

Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2015

Γράμμα για ένα άγιο επίσκοπο, τον Σιατίστης Αντώνιο

Γράμμα για ένα άγιο επίσκοπο, τον Σιατίστης Αντώνιο
του π. Γεωργίου Μπετσάκου

Στέλιο, αγαπητέ φίλε και αδελφέ,
Καλημέρα,
Άργησα να σου γράψω. Απουσίαζα.
Σου οφείλω τα βιογραφικά που τα φωτοτύπησα από τον τόμο που εκδόθηκε για τα τριάντα χρόνια της επισκοπικής του διακονίας.
Εκείνο που θάθελα να σε βεβαιώσω είναι ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν Άγιος. Ζούσε άγια. Είκοσι χρόνια που τον έζησα από κοντά το έβλεπα, το ένοιωθα. Ακτινοβολούσε φως, γέλιο, ήρεμο. Απλός σ’ όλα του. Φτωχός μέχρι τρέλας. Λιτός απερίγραπτα. Ντρέπομαι όταν αναλογίζομαι το πόσες φορές λειτούργησα μαζί του κι εγώ φορούσα στολές πλούσιες κι αυτός ήταν πλάι μας φτωχότατος.
Θα σου πω κάτι για να θαυμάσεις πάνω σ’ αυτό. Αγόρασα μια βαλίτσα, κάποτε, για τις στολές μου όταν μετακινούμουνα. Δερμάτινη. Ήλθε λοιπόν στην Εκκλησία, ως τοποτηρητής. Είχε μια βαλίτσα ξύλινη – εσωτερικά επενδυμένη με ταπετσαρία χάρτινη, σαν κι αυτές που έχουν κάτι λαϊκά μπαούλα. Ντράπηκα. Παπάς εγώ. Δεσπότης αυτός. Του λέω, «Γέροντα δεν πάει άλλο. Θα πάρετε τη βαλίτσα τη δική μου». Επαναστάτησε. «Όχι» μου λέει, «εσύ είσαι οικογενειάρχης, έχεις παιδιά και άλλα τέτοια». Τελικά την πήρε.
Ύστερα από μέρες μου τηλεφώνησε. «Έλα να πάμε να λειτουργήσουμε σε κάποια κωμόπολη». Πάω, τι να δω. Η ξύλινη βαλίτσα. «Πάλι τα ίδια» του λέω. «Παιδάκι μου, μου λέει, «έπιασε τόπο, την έδωσα σε μια φτωχιά».
Πήγαμε, κάποτε με τους δικούς μου στη Σιάτιστα να τον επισκεφθούμε. Και τι να δούμε: Σφουγγάριζε τις σκάλες της Μητρόπολης.
«Αυτά τα λεφτά που θα ’δινα σε μια γυναίκα τα βάζω στο φιλόπτωχο – κι ύστερα μη ξεχνάτε πως αν ήμουνα στο μοναστήρι θα έκανα κάποιο διακόνημα».
Μου διηγήθηκε κάποιος: Ήταν ο πρώτος καιρός που είχε έλθει στη Μητρόπολη. Δεν ήταν ακόμα γνωστός. Πήγε μια Κυριακή σε χωριό στο Βόιο. Τέλειωσε η Λειτουργία. Βγήκε έξω και περίμενε κανένας να τον μαζέψει για τον πάει στη Σιάτιστα. Αυτοκίνητο δεν είχε μέχρι που πέθανε. Στάθηκε ένας με το αυτοκίνητό του, αυτός που μου τα διηγείται, και του λέει. «Παπούλη που πας»;
Λέει αυτός Σιάτιστα».
«Και εγώ εκεί πάω, αλλά έχω δίπλα μου τη γυναίκα μου. Πρέπει να στριμωχθούμε».
Του λέει ο Δεσπότης. «Στην καρότσα με παίρνεις;
Λέει «Ναι». Ανέβηκε στην καρότσα. Φτάσαμε στη Σιάτιστα. Θέαμα.
Έτρεξαν άνθρωποι. Στάθηκαν μπροστά στον επίσκοπο. Τον βοήθησαν να κατέβει. Χειροφιλήματα.
Ρωτάει ο άνθρωπος. «Ποιος είναι;» «Ο Δεσπότης».
Αρχίζει να κλαίει. «Έβαλα», μου λέει, «τον Δεσπότη στην καρότσα κι άφησα τη γυναίκα μου στο κάθισμα».
Και τέτοια περιστατικά, Στέλιο πολλά.
Αυτός ο Άγιος άφησε περιουσία στη Μητρόπολη. Τα μοναστήρια του. Ατέλειωτες ώρες εξομολόγηση. Η μισή Κοζάνη πήγαινε σ’ αυτόν. Αγρυπνίες. Κόσμος από Καστοριά, Γρεβενά, Κοζάνη, Πτολεμαΐδα.
Δυο φορές έκανε τοποτηρητής από 2-3 μήνες και τα γύρισε όλα τα χωριά της περιοχής, εκατόν πενήντα (150) τον αριθμό, από δύο φορές!
Στην Κηδεία του, όταν ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, είπε ότι σήμερα κηδεύουμε έναν άγιο, ο κόσμος όλος φώναξε με μια φωνή τρεις φορές «Άγιος». Ακόμα σηκώνεται η τρίχα μου.
Αυτές τις ημέρες κυκλοφόρησε ένα βιβλίο «Ο Φιλομόναχος Επίσκοπος». Μόλις το πάρω θα στο στείλω.
Χαιρέτα όλους.
Εύχου – Εύχομαι.
Δικός σου,
Παπα-Γιώργης Κοζάνη,
12 Μαρτίου 2006